หมู่เกาะพีพี

หมู่เกาะพีพี อยู่ห่างจากอำเภอเมือง 42 กิโลเมตร เป็นหมู่เกาะกลางทะเล ที่อยู่ในเขตรับผิดชอบของอุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-หมู่เกาะพีพี ซึ่งประกอบด้วยเกาะ 6 เกาะ คือ เกาะพีพีเล เกาะพีพีดอน เกาะยูง เกาะไม้ไผ่ เกาะบิดะนอก และเกาะบิดะใน เล่ากันว่า เดิมชาวทะเลเรียกหมู่เกาะแห่งนี้ว่า “ปูเลาปิอาปิ” คำว่า “ปูเลา” แปลว่าเกาะ คำว่า “ปิอาปิ” แปลว่าต้นไม้ทะเลชนิดหนึ่งจำพวกแสม และโกงกาง ต่อมา เมื่อชาวมุสลิม และผู้คนจากแผ่นดินใหญ่เข้ามาอยู่ จึงเรียกชื่อเกาะนี้สั้นๆว่า “ปีปี” ซึ่งภายหลังกลายเสียงมาเป็น “พีพี” หมู่เกาะพีพี ได้ชื่อว่าเป็นอาณาจักรแห่งบุปผาใต้สมุทร นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาเที่ยวหมู่เกาะแห่งนี้ส่วนใหญ่ มาเพื่อดำน้ำดูปะการัง ดอกไม้ทะเล และปลาหลากสีสันที่สวยงาม

อ่าวต้นไทร

อ่าวต้นไทร สถานที่ตั้งของท่าเรือเกาะพีพี คือ ศูนย์รวมของสถานที่พัก และร้านค้า ด้วยเหตุนี้ บรรยากาศที่นี่จึงคึกคักทั้งกลางวันและกลางคืน หาดทรายขาวสะอาด ร่มรื่นด้วยทิวมะพร้าวเขียวขจี ที่กว้างและยาวเกือบ ๒ กิโลเมตร เชื้อเชิญนักท่องเที่ยวให้มาพักผ่อน นอนอาบแดด และ เล่นน้ำทะเลสีเขียวใส บริเวณปีกของอ่าวทั้งสองข้างเป็นจุดดำน้ำตื้น เลยออกไปทางปลายปีกเป็นจุดดำน้ำลึก ซึ่งได้รับผลกระทบจากคลื่นยักษ์สึนามิไม่มากนัก ยิ่งห่างไกลชายหาด สภาพความสมบูรณ์ของปะการังยิ่งมีมากขึ้น แม้ว่าบางส่วนอาจจะอยู่ในสภาพเสียหายบ้าง น้ำทะเลก็สวยใสกว่า จนสามารถมองเห็นปะการังได้อย่างชัดเจน ปะการังที่พบส่วนมากเป็นปะการังก้อน ปะการังกิ่ง และปะการังจาน จุดดำน้ำลึกที่เด่นที่สุดในอ่าวนี้อยู่ที่ปลายปีกของอ่าวทางฝั่งตะวันตก ใต้ผืนน้ำสีเขียวทึบเป็นหน้าผาดิ่งลึกราว ๔๕ ฟุต มีหอยนางรมขนาดใหญ่ ฟองน้ำ ดอกไม้ทะเล กัลปังหา และแส้ทะเล บริเวณที่พื้นของหน้าผามีโพรงลึกเป็นที่อาศัยของปลาหลายชนิด เช่น ปลากะพง ปลาเก๋า เหมาะแก่การถ่ายภาพใต้น้ำ

อ่าวโละดาลัม

อ่าวโละดาลัม ชายหาดผู้น้อง ฝาแฝดของอ่าวต้นไทร ที่ร่วมกันสร้างตำนานความงามของเวิ้งหาดคู่แห่งเกาะพีพีนี้ ก็มีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าแฝดผู้พี่เลย ดังนั้น นักท่องเที่ยวจึงนิยมมาพักผ่อนที่นี่ด้วยเช่นกัน ทิวทัศน์ที่สวยงาม เวิ้งอ่าวกว้างใหญ่ มีขุนเขาโอบล้อมเป็นรูปเกือกม้า เม็ดทรายขาวละเอียดถูกพัดมารวมกองกันนานนับปี จนกลายเป็นชายหาดยาวประมาณ 1 กิโลเมตร เหมาะสำหรับนั่งเล่นดื่มด่ำกับบรรยากาศ หน้าหาดน้ำตื้น เล่นน้ำได้ ในยามน้ำลด ตัวหาดจะทอดกว้างออกไปจนเกือบถึงปากอ่าว ระหว่างช่วงบ่ายจนถึงเย็น มักจะพบว่าชายทะเลด้านนี้ ได้ถูกนักท่องเที่ยวยึดพื้นที่ไว้เป็นสนามฟุตบอล และสนามวอลเลย์บอลชายหาดไปโดยปริยาย ก่อนเหตุการณ์ธรณีพิบัติ บริเวณปากอ่าวโละดาลัมเคยเป็นจุดดำน้ำตื้นที่ดีจุดหนึ่ง แต่ปัจจุบันเสื่อมโทรมลงบ้าง เกาะพีพีดอนยังมีหาดทราย และอ่าวที่สวยงามกระจายอยู่รอบเกาะ บางแห่งมีที่พักบริการ เช่น หาดแหลมหิน หาดยาว อ่าวโละบาเกา แหลมตง หลายหาดแม้จะไม่มีปะการังให้ชมมากเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็โดดเด่นด้วยความงามของหาดทราย น้ำตื้น เล่นน้ำได้อย่างปลอดภัย และมีบรรยากาศที่เงียบสงบเป็นส่วนตัว เหมาะจะไปนอนพักผ่อนชมธรรมชาติ

อ่าวหยงกาเส็ม (อ่าวลิง) เวิ้งอ่าวเล็กๆ ยาวประมาณ 300 เมตร ที่นักท่องเที่ยวนิยมมานอนพักผ่อน เล่นน้ำทะเล และดำน้ำดูปะการังบริเวณหน้าหาด สภาพปะการังอันสวยงาม กับปลาการ์ตูนเจ้าเล่ห์ที่แหวกว่ายเวียนวนท่ามกลางกอของดอกไม้ทะเล กำลังสนุกสนานกับการใช้ความงามของตนคอยหลอกล่อเหยื่อ ให้เข้ามาติดกับดักของเจ้าดอกไม้ทะเลที่มีพิษ นี่คือระบบนิเวศน์ที่คอยเกื้อหนุนกันตามธรรมชาติ ที่ผู้มาเยือนได้เรียนรู้จากห้องเรียนกลางแจ้งแห่งนี้ มองกลับไปยังหาดทรายขาวเบื้องหน้า เหล่าสมุนวานรของหนุมานชาญสมรทหารเอกของพระราม กำลังงวยงงกับมนุษย์เผือกผมทอง ที่ครั้งหนึ่ง ก่อนสมัยที่พระเจ้าอเล็กซานเดอร์ยกทัพเข้ามาอินเดียมนุษย์เผือกผมทองเหล่านี้ ก็ไม่เคยรู้จักมนุษย์ขนร่างเล็กเหล่านี้เช่นกัน ในวันนี้ มนุษย์เผือกผมทองที่เดินทางมาจากโพ้นทะเล กระตือรือร้นที่จะสร้างสัมพันธ์กับมนุษย์ขนร่างเล็ก ณ ที่แห่งนี้ ด้วยการนำชื่อมนุษย์ขนร่างเล็กมาเป็นชื่อของเวิ้งอ่าวอันงามงดแห่งนี้

อ่าวรันตี ทางด้านทิศตะวันออกของเกาะพีพีดอน หาดเล็ก ๆ ขาวสะอาด กำลังนอนหลับใหลเคียงคู่กับน้ำทะเลตื้นๆสีเขียวฟ้า จากหน้าหาดออกมาในทะเลประมาณ 150 - 200 เมตร ใต้ผืนน้ำแห่งนี้ สิ่งมีชีวิตตัวน้อยกำลังสร้างที่พักอาศัยของมันมานานนับล้านๆปี แนวปะการังน้ำตื้นที่สมบูรณ์ในระดับน้ำลึกประมาณ ๒ เมตร คือที่ชุมนุมของเหล่าปลาน้อยใหญ่ ปะการังส่วนใหญ่ที่พบเป็นพวก ปะการังจานที่แผ่กว้าง และปะการังกิ่งที่ได้ยึดฐานที่มั่นบนผืนทรายใต้น้ำไว้อย่างเหนียวแน่น กระแสน้ำที่ไหลแรง คอยปกป้องพวกมัน มิให้เหล่าผู้มาเยือนได้มีโอกาสได้มายลโฉมพวกมันได้บ่อยนัก ธรรมชาติใต้น้ำที่นี่จึงคงสวยงาม และปราศจากการรบกวนจากมนุษย์ แหลมตง อยู่ทางเหนือสุดของเกาะ เป็นที่ตั้งของหมู่บ้านชาวเลประมาณ 15-20 ครอบครัว ส่วนใหญ่อพยพมาจากเกาะลิเป๊ะ ในอุทยานแห่งชาติตะรุเตา ที่จังหวัดสตูล ปัจจุบัน ยังคงดำรงชีวิตแบบเรียบง่าย ปลูกบ้านเป็นกระต๊อบเล็กๆ หากินด้วยการออกหาปลาในท้องทะเล พวกเขามีภาษาพูดเป็นของตนเอง แต่ละวันมีนักท่องเที่ยวมาชมวิถีชีวิตของพวกเขามิได้ขาด บริเวณแหลมตงมีธรรมชาติใต้ทะเลที่สวยงาม และบนหาดมีที่พักให้บริการแก่นักท่องเที่ยว

อ่าวโละลานะ เป็นอ่าวที่โค้งลึกเข้าไปในแผ่นดิน จนเป็นรูปเกือกม้า บริเวณปลายอ่าวทั้งสองด้านมีขุนเขาโอบล้อม ชายหาดยาวประมาณ 500 เมตร ทรายขาวละเอียด น้ำตื้น เหมาะแก่การเล่นน้ำ อ่าวนุ้ย หาดเล็กๆยาวประมาณ 100 เมตร น้ำตื้น และใสมาก มีบรรยากาศเงียบสงบ เป็นธรรมชาติ เหมาะสำหรับผู้ต้องการความเป็นส่วนตัว โดยมี เกาะอูฐ เกาะเล็กๆ ด้านหน้าอ่าว เป็นจุดดำน้ำลึก ที่สมบูรณ์ไปด้วยปะการังแข็ง ปะการังอ่อนพวกแส้ทะเล ดอกไม้ทะเล อ่าวโละบาเกา ยาวประมาณ 500 เมตร ร่มรื่นด้วยทิวมะพร้าว หาดทรายสะอาด น้ำทะเลใส บริเวณนี้มีที่พักเพียงแห่งเดียว บรรยากาศจึงค่อนข้างเงียบสงบ ผู้คนไม่พลุกพล่าน อ่าวผักหนาม หาดเล็กๆยาวประมาณ 300 เมตร เงียบสงบ ลงเล่นน้ำได้ อ่าววังหลง เป็นหาดที่เล็กที่สุด หาดทรายขาวสะอาด บรรยากาศเงียบสงบมาก เหมาะแก่ผู้ต้องการความเป็นส่วนตัวมานอนอาบแดด เล่นน้ำทะเล

หาดยาว อยู่ติดกับอ่าวต้นไทรจึงมีความคึกคักไม่แพ้กัน ชายหาดมีความยาวเกือบ 700 เมตร เป็นชายหาดที่ยาวสมชื่อ นักท่องเที่ยวนิยมไปนอนอาบแดดและเล่นน้ำทะเลกันมาก นอกจากนี้ยังมีแหล่งดำน้ำที่เด่นที่สุด อยู่ที่ปลายหาดทางด้านทิศตะวันออกบริเวณ “หินแพ” ซึ่งเป็นกองหินใต้น้ำ ที่มีปะการังหลากหลายชนิด เช่น ปะการังกิ่ง ปะการังสมอง สามารถดำได้ทั้งแบบน้ำตื้นและน้ำลึก ถัดจากหาดยาวอ้อมหัวเกาะไปอีกฝั่ง มีหาดเล็กๆที่เงียบสงบ ยาวประมาณ 400 เมตร ชื่ออ่าวโละมูดี มีหาดทรายที่ขาวสะอาด สามารถเล่นน้ำได้ เดินทางได้โดยนั่งเรือมาจากอ่าวต้นไทร อ่าวโละมูดี เป็นหาดที่เงียบสงบ ยาวประมาณ 400 เมตร หาดทรายขาวสะอาด น้ำทะเลใส นักท่องเที่ยวนิยมมาพักผ่อน หรือเดินตามทางเล็กๆ มาจากหาดยาว รวมระยะทางยาวประมาณ 600 เมตร จุดชมวิว อยู่บนยอดเขาทางด้านตะวันออก สูงประมาณ 180 ม. จากระดับน้ำทะเลปานกลาง ทางขึ้นอยู่ด้านหลังตลาด บริเวณบ่อบำบัดน้ำเสีย จากอ่าวต้นไทรให้เดินไปทางอ่าวโละดาลัมทางทิศตะวันออก ทางไปช่วงแรกนี้ค่อนข้างหายาก เนื่องจากป้ายบอกทางไม่ชัดเจน ควรสอบถามจากคนในพื้นที่ เมื่อถึงตีนเขาแล้วจะเห็นทางขึ้นเป็นบันไดปูนสลับทางดิน เส้นทางไม่ชันมาก ใช้เวลาเดินประมาณ 20 - 40 นาที ก็ถึง เมื่อขึ้นไปด้านบนจะมองเห็นเวิ้งอ่าวคู่อันงดงาม โดยเฉพาะในยามพระอาทิตย์ตกดิน

ถ้ำไวกิ้ง

ถ้ำไวกิ้ง เมื่อปี พ.ศ. 2515 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช เสด็จประพาสถ้ำแห่งนี้ และทรงพระราชทานนามใหม่ว่า “ถ้ำพญานาค” ตามรูปร่างหินก้อนหนึ่งที่คล้ายเศียรพญานาค อันเป็นที่เคารพสักการะของชาวบ้านที่มาเก็บรังนกนางแอ่นบนเกาะแห่งนี้ ภายในถ้ำเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ สูงประมาณ 80 เมตร มีหินงอกหินย้อยที่สวยงาม จึงเป็นที่อาศัยของนกนางแอ่น ทางทิศตะวันออกและทิศใต้พบภาพเขียนสีสมัยประวัติศาสตร์ประมาณ 70 ภาพ เป็นรูปช้างและรูปเรือชนิดต่างๆ เช่น เรือใบยุโรป เรือใบอาหรับ เรือสำเภา เรือกำปั่น เรือใบใช้กังหัน และเรือกลไฟ เป็นต้น เนื่องจากภาพส่วนใหญ่เป็นภาพเรือ จึงมีคนคิดว่าเป็นเรือของพวกไวกิ้ง นักรบและนักเดินเรือชาวยุโรป เลยตั้งชื่อว่า “ถ้ำไวกิ้ง” สันนิษฐานว่าภาพเขียนเหล่านี้เป็นฝีมือของนักเดินเรือหรือพวกโจรสลัด เพราะจากการศึกษาเส้นทางเดินเรือจากฝั่งตะวันตกไปยังฝั่งตะวันออก บริเวณนี้อาจเป็นจุดที่เรือสามารถแวะพักหลบลมมรสุมขนถ่ายสินค้าหรือซ่อมแซมเรือได้

อ่าวมาหยา

อ่าวมาหยา เกิดขึ้นด้วยกระบวนการเดียวกันกับอ่าวปิเละ แต่ส่วนหนึ่งของหน้าผาที่โอบล้อมพังทลายกลายเป็นช่องเปิดขนาดใหญ่เชื่อมต่อกับทะเลภายนอก น้ำทะเลไหลเวียนเข้าออกได้ดี เกาะหินปูนแห่งนี้ยังตั้งอยู่ห่างชายฝั่งหลายสิบกิโลเมตร ตะกอนที่มาจากอ่าวพังงามีอิทธิพลน้อยมาก น้ำทะเลใสช่วยให้แสงส่องผ่านในระดับเหมาะสม ตัวอ่อนของปะการังที่ล่องลอยอยู่ทั่วบริเวณพากันลงเกาะบนหินที่ทับถมอยู่กลางอ่าว เมื่อยึดที่มั่นได้ แต่ละตัวสืบพันธุ์แบบไม่อาศัยเพศแบ่งตัวจากหนึ่งเป็นสอง...สองเป็นสี่ เวลาผ่านไปหลายพันปี แนวปะการังขยายขนาดปกคลุมทั่วอ่าวมาหยา ในเวลาเดียวกับที่ทะเลมีการเปลี่ยนแปลง กระบวนการของธรรมชาติยังเกิดขึ้นบนชายฝั่ง ตะกอนทรายตกทับถมรวมกันกลายเป็นหาด ผลของพืชชายทะเลที่ล่องลอยมากับน้ำบ้าง มากับสัตว์ต่างๆ บ้าง เจริญงอกงามกลายเป็นป่าชายหาด กินพื้นที่ตอนในของอ่าวประมาณ 50 ไร่

เวิ้งอ่าวมาหยา

เวิ้งอ่าวมาหยา ที่มีพื้นที่หลบอยู่ในภูเขาหินประมาณความยาว 250 เมตรนั้น ส่วนหนึ่งถูกตกแต่งโดยธรรมชาติให้เป็นพื้นที่หาดทรายกว้างประมาณ 5-15 เมตร ทันทีที่ก้าวลงจากเรือและย่ำลงไปบนพื้นหาดทราย จะรู้สึกได้ว่า หาดทรายผืนเล็กผืนนี้ มันช่างนุ่มเท้าและขาวสะอาด ถึงขนาดต้องหลับตาให้ม่านตาได้ทุเลาลงจากแสงแดดที่ส่องสะท้อนขึ้นมากระทบบ้างในบางครั้ง หากลองย้อนกลับไป ความผ่องใสพิสุทธิ์ เนื้อทรายที่เป็นปุยนุ่มนวลเท้าของหาดทรายแห่งนี้ ล้วนเป็นผลพวงอย่างหนึ่งที่เกิดจาก ซากของปะการังที่ถูกทำลายจนย่อยยับ แหลกละเอียดเป็นชิ้นเป็นผง ตามวัฏจักรแห่งธรรมชาติ ในท้ายที่สุดถึงถูกเกลียวคลื่นสาดซัดขึ้นมากองทับถมมานานนับแรมปี การเดินทางเข้ามาถ่ายทำภาพยนตร์ของทีมงานต่างประเทศ เรื่อง “เดอะบีช” กลายเป็นสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ สื่อมวลชนแทบจะทุกแขนง ได้พากันนำเสนอข่าวภาพยนตร์เรื่องนี้ ยิ่งกว่านั้น การกำหนดตัว นายลีโอนาโอ ดิ คาปิโอ ที่เขย่าโลกในบทของ “แจ็ค” จากภาพยนตร์เรื่อง “ไททานิค” ให้เป็นตัวพระเอก ยิ่งทำให้ข่าวดังกล่าวลุกกระพือกลายเป็นที่สนใจของประชาชน ด้วยความงามของหาด และความโด่งดังจากภาพยนต์เรื่อง “เดอะบีช” ทำให้ในแต่ละวัน มีนักท่องเที่ยวมาเยือนอ่าวแห่งนี้มากมาย

อ่าวปิเละ

อ่าวปิเละ เมื่อหลายพันหลายหมื่นปีมาแล้ว ผนังถ้ำใต้ทะเลของเกาะแห่งนี้ทนรับน้ำหนักหินปูนหลายหมื่นตันที่อยู่ด้านบนไม่ไหว ถึงแก่กาลพังทลายยุบตัวลงมาพร้อมกัน เกิดเป็นแอ่งกว้างเกือบเป็นรูปทรงกลม การยุบตัวในลักษณะดังกล่าวเกิดขึ้นทั่วประเทศไทย บางบริเวณที่อยู่บนบก แอ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นกลายเป็นบึง เช่น ทะเลบัน (สตูล) บึงแฝด (อุ้มผาง)ฯลฯ ขณะที่แอ่งกลางเกาะในทะเลกลาย เป็น Lagoon หรือ “ทะเลใน” มีถ้ำทะเลเชื่อมต่อกับด้านนอก น้ำทะเลไหลผ่านเข้าถึง ภายในแอ่งเหล่านี้เป็นเสมือนอีกโลกหนึ่งที่โอบล้อมไว้ด้วยผาหินปูนแต่ครั้งอดีต ไม้ชายเลนเติบโตในที่ตื้นจนกลายเป็นป่าชายเลนขนาดย่อม มนุษย์ใช้ทะเลในเป็นแหล่งท่องเที่ยว หลายแห่งโด่งดังมีชื่อเสียงขจรไกล เช่น ทะเลใน (หมู่เกาะอ่างทอง สุราษฎร์ฯ) ถ้ำมรกต (ตรัง) เกาะห้อง (พังงา)เกาะห้อง (กระบี่) ฯลฯ และรวมถึงสถานที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน เรือแล่นอ้อมหน้าผาสูงใหญ่ จนมาถึงปากทางเข้าแคบๆ ทันทีที่เรือผ่านเข้าไป อ่าวใหญ่ปรากฏตรงหน้า มีหน้าผาสูงชันปิดล้อมเกือบรอบด้าน น้ำทะเลลงต่ำและเรียบกริบ ปราศจากคลื่นลม ดูแล้วช่างเหมือนสระว่ายน้ำที่โรงแรม น้ำทะเลใสสะอาด พื้นน้ำนิ่ง จนมองเห็นพันเห็นหมื่นปะการังอยู่ด้านล่าง ปะการังหลากหลายรูปทรง ทั้งปะการังแผ่น ปะการังเขากวาง ปะการังพุ่ม สีเขียว สีเทา สีฟ้า มีให้เลือกเกือบทุกสี กลายเป็นที่อยู่อาศัยและแหล่งหากินของปลาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยชนิด

อ่าวโละซามะ

อ่าวโละซามะ อีกมุมหนึ่งของทะเลอันดามันซึ่งเงียบสงบ กลางท้องน้ำ ท้องฟ้า และภูเขาหินที่ตระหง่านเหนือเวิ้งทะเล บริเวณชายหาดเล็กๆทางด้านขวาทอดตัวอยู่เคียงคู่เกลียวคลื่นที่เคลื่อนตัวตามลมพลิ้วไหว โดยมีหมู่แมกไม้พุ่มและไม้เลื้อยสีเขียวสดโลมเลียเข้ามาเป็นส่วนประกอบ ถัดต่อไปในบางส่วน คลื่นทะเลกำลังพัดเข้าปะทะ หน้าผาหินที่ประดับด้วยเรียวหินย้อยที่งามราวกับถูกออกแบบบรรจง แตกตัวกลายเป็นฟองสีขาวสาดกระเซ็นเห็นเป็นภาพที่เหนือกว่างานจิตรกรรมของจิตรกรใดๆ ในขณะที่ ใต้ผืนน้ำตื้นๆเบื้องล่าง ปะการังแข็งหลายประเภท เช่น ปะการังก้อน ปะการังแผ่น ปะการังถ้วย ได้ใช้โขดหินที่ผุดขึ้นเป็นหย่อมๆเป็นที่สร้างอาณาจักร เลยลึกลงไปใต้ท้องน้ำ คือชุมชนของปะการังอ่อน ดอกไม้ทะเล และแส้ทะเล แม้ว่า เวิ้งอ่าวที่สวยงามแห่งนี้ มีขนาดไม่ใหญ่ และไม่สวยงามเท่าอ่าวมาหยา แต่ความสงบเงียบ ณ ที่แห่งนี้ ได้สร้างจินตนาการให้ล่องลอยเข้าไปสู่ความเคลื่อนไหวของท้องทะเล